‘’Ik heb mijn eigenwaarde teruggekregen’’ – het verhaal van Reem (32) uit Irak

21 april 2022 14:51

Met de Race for Refugees zetten we ons in voor mensen die alles zijn kwijtgeraakt door een oorlog of een ramp. Eén van hen in de tweeëndertigjarige Reem uit Irak. Een jonge vrouw uit het Iraakse Mosul, een stad die zwaar te lijden heeft gehad onder het IS-regime.

Reem vertelt: ‘’Mijn hele leven woon ik al in Mosul. Hier, op de westelijke oever van de Tigris, ben ik geboren en getogen. Ik ken er elke straat en elk winkeltje. Ik ben jong getrouwd en na ons huwelijk trokken we in bij mijn schoonouders. We leefden dicht op elkaar. Ik ging dan ook graag naar buiten. Naar de oude Souk, zo’n typisch Arabische oude markt. Ik was gelukkig en voelde me veilig. Over ISIS had ik nog nooit nagedacht. Dat was ver weg in Syrië. Pas twee dagen voordat ze Mosul bereikten, hoorde ik dat ze in aantocht waren. We hadden geen tijd om over vluchten na te denken.’’

Executies op straat

‘’Zodra ze de stad in handen hadden gingen de IS-strijders van deur tot deur. Ze bonsden op de deur en controleerden ons huis. Ze vertelden de regels van het Kalifaat. We moesten al onze mobiele telefoons inleveren. Voortaan moesten mijn dochters en ik een Nikab dragen. Het regime was verschrikkelijk. We hoorden dat mensen die zich verzetten gewoon werden geëxecuteerd. Ik durfde niet meer naar buiten, zeker niet alleen.

Op een dag moest ik wel naar buiten. Mijn zoontje van 1 maand oud was ernstig ziek. Bij het ziekenhuis kreeg ik een keihard ‘nee’ te horen.

Mijn zieke zoontje kon niet worden behandeld in het ziekenhuis. Op last van IS waren de prijzen van het ziekenhuis schrikbarend gestegen. Dat kon ik nooit betalen.’’

Overleven in een schuilkelder

Kort daarna kregen we bezoek van IS-strijders. Het was aan het eind van de middag. Ik stond net te koken voor de hele familie. De leiding had bepaald dat ons huis geconfisqueerd werd voor een loyaal IS-gezin. We kregen een paar minuten om wat kleding te pakken. De rest moest achterblijven. Waar moesten we heen? Gelukkig konden we terecht bij mijn ouders in de oude stad van Mosul.

Vlak daarna begonnen de bombardementen van de coalitietroepen om Mosul te bevrijden. We konden geen kant op. Als we vluchtten zouden we door IS worden neergeschoten. We schuilden in de kelder toen het huis door een voltreffer instortte. We zaten ingesloten. Meer dan een maand hebben we daar gezeten. Mijn hoogzwangere zus heeft daar zelfs haar kindje ter wereld gebracht.

Vlucht naar de oude stad

Maar het voedsel raakte op. En vooral voor de baby moest dat er komen. Mijn zus smeekte IS om een beetje voedsel, maar ze weigerden. Toen was de maat vol, we moesten wat doen!

Mijn man en ik besloten het erop te wagen. Terwijl de kogels ons om de oren vlogen renden we naar een verlaten woning in de oude stad.

In de oude stad hielden we ons schuil. Na twee weken hoorden we opeens harde muziek: het Iraakse leger gebruikte dat als signaal dat ze dichtbij waren, om moed te houden. Mijn man keek voorzichtig om een hoekje en hij sprong op toen hij de Iraakse militairen zag. Ik kan mijn gevoel van blijdschap  niet beschrijven toen ik wist dat we waren bevrijd!

Eigenwaarde

Daarna moesten we helemaal bij nul beginnen. Ons oude huis was platgebombardeerd. En ons hele gezin was zwaar getraumatiseerd. Van vrienden en buren hoorden we over het ZOA communitycentre. Daar ben ik echt weer op weg geholpen. Niet alleen hebben ze me leren autorijden en heb ik Turkse lessen gevolgd, de groepstherapie heeft me echt mijn eigenwaarde weer teruggegeven. Ik kon er mijn verhaal kwijt en er werd echt geluisterd. Het was geweldig om te ervaren dat er mensen zijn die naar je luisteren en aan je denken, juist op de donkerste momenten van je leven. Daardoor heb ik nu de kracht om het leven weer op te bouwen.

Wil jij je ook inzetten voor mensen zoals Reem? Geef je dan op en doe mee met de Race for Refugees!